Ostatni (proza)

Tulące się do ciemności marzenia...
Pozostało zimne i niewypowiedziane "Dlaczego?". Martwa jestem w środku i serce kostnieje powoli z bólu. Dokoła unosi się gęsty odór zapomnienia. Noc utkała z rozerwanych od krzyku warg kolejny poranek bez słońca. Z połamanych skrzydeł zbuduję sobie twierdzę obojętności, aby już nigdy nic nie poczuć. Strach paraliżował mnie w każdym z obłąkanych snów. Po raz ostatni mnie zraniłeś. Po raz ostatni uśmierciłeś szczęście. To już jest koniec tego nieba. Upadłe królestwo gnije w bagnie swojej własnej krwi. To już ostatnie pożegnanie...
Świat znowu wepchnął mnie w pustkę niebytu. Parę słów, jeden gest i ukłon w stronę wieczności.
Rozwalić popieprzone życie na kawałki.
Biec i płakać do utraty tchu.
Odsuwam się w cień samotności nie oczekując już niczego. Ostatnie nasze pożegnanie, słone łzy, spojrzenie w dal. Przede mną pustka a we mnie cały świat. I demony w głowie, i nóż w sercu. Rozpływam się we mgle, nie umrę za kolejne beznadziejne idee. Ani za miłość, która rozerwała mi duszę. Odejdę w nieistnienie. I powiem gwiazdom ostatnie już "Dobranoc"...

autor

lilitH

Napisany: 2010-11-09 Dodano: 2013-08-10 09:15:50

Ten wiersz przeczytano 1291 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie