Ostatnia droga

zara2. Od jakiegoś czasu trafiam na Twoje komentarze.
I wiesz? Chylę głowę przed Tobą Dziewczyno, o wielkim
złotym sercu. Potrafisz być mądra, logiczna i naprawdę
rozsądna. A przede wszystkim potrafisz napisać
komentarz, tak jak dyktuje Ci serce. Tym razem
również. Nie mam gdzie tego napisać, a myślę że
wrócisz do Zuzi. Przytuliłaś ją mocno do serca,
pokazałaś inną drogę, bo o to chodzi. Nigdy tak nie ma
że na jednej drodze świat się kończy.
NIGDY….Zuzia mam syna w Twoim wieku i wczoraj
miałam z nim trudna rozmowę o Tym samym co Ty. To nie
są łatwe rozmowy, ponieważ trzeba je podeprzecie swoim
własnym przykładem. Jak daleka jest droga teorii od
praktyki, to wiem. Mogę ofiarować Ci dar czasu i
porozmawiać o tym co Cię dręczy. Już Bóg postawił na
Twej drodze anioła. bajkę i jeszcze przyśle kolejnych.
Bo wiersz jak rany Chrystusa ociekają krwią rozpaczy.
Na Twój ból nie można patrzeć obojętnie. Jest w nim
zduszony krzyk rozpaczy, który słyszę w własnym sercu.
Ci , którzy byli tu przede mną mają rację. I ja
przytulam Cię do siebie, i szepnę za
zarą2….kiedy jest tak bardzo źle, nad Tobą
pojawia się Tęcza...

Nic dodać, nic ująć. Zgadzam się z wszystkimi, którzy
przede mną wyrazili swoje opinie. Uśmiechnij się i
pisz dalej.
Pozdrawiam.

Mała tylko nie bądź tchórzem!!!! To śmieszne że w
wieku parunastu straciłaś wszystko!!! Co to znaczy?
Nie chodzi chyba tylko o jakiegoś palanta?? Poczytaj
wiersze na beju, codziennie takich jak Ty jest
dziesiątki!! I co ? Żyją, kochają innych i dopiero
dochodzą do 'wszystkiego. Mnie nie dawno wydawało sie
że kocham i jestem kochana. Ale on wybrał inną ,
podarował je je to niby "moje" serce i wiersze "też
niby moje". Teraz wiem że to uczucie nawet nie stało
koło prawdziwej miłości. Ale byłam załamana jak Ty.
Poznałam już kogoś kto jak mówi "kocha mnie za siebie
i za mnie" i jestem szczęśliwa. Więc chrzań
wszystko!!! Uśmiechnij się i pisz!! Bo piszesz
super!!! Pozdrawiam i ściskam:=)

hmm... Czasem zawala się nasz świat, ale trzeba
podnieść się i iść dalej..Zycie składa się z
rozczarowań i radości...od jutra będzie lepiej..

Zuziu zacznę od tego, że Twój wiersz jest bardzo
chaotyczny. Nie znam Cię i nie wiem czy aż takim
dramatyzmem chcesz wzbudzić zainteresowanie, czy
naprawdę coś stało się w Twoim życiu?... Jednak wiedz,
że w wieku 19 lat nic się nie kończy, a wręcz zaczyna.
Bądź optymistycznie nastawiona pisząc kolejne wiersze
i nie przyciągaj złych myśli do siebie.:))

Czytając Twój wiersz zastanawiałam się, ile razy w
życiu siedziałam sama przy stole. Wyszło sporo takich
zakrętów i zawsze okazało się, że to puste miejsce
jakoś się zapełniało. Ks. Twardowski tak ładnie
powiedział, o zamykanych drzwiach przez Boga, a jednak
otwartym oknie. Takie okno jest zawsze uchylone,
tylko trzeba je dojrzeć. Zanim człowiek coś postanowi
powinien porozmawiać z ludźmi, wysłuchać ich
argumentów, przyjąć pomoc. Nie jesteś sama, tak Ci się
tylko wydaje w chwilach rozpaczy. Napisz do mnie,
chętnie z Tobą porozmawiam i może razem będzie nam
łatwiej rozwiązać problem. Czekam, odezwij się.

Wiersz brzmi jak ostanie pożegnanie przed
śmiercią....jak testament...chyba nie masz
zamiaru.....??? I to z miłości? Jesteś młoda osobą,
takich rozczarowań przeżyjesz bez liku, zrób rachunek
sumienia a zobaczysz, że życie mimo bólu jest
piękne-daj sobie szansę!!!