Pamięć

Niedopowiedziane bajki z morałem bez końca,
Schowane do szuflady czasu,
wechikułu życia.
Słowa tak żywe, wyschnięte
do brązowości od słońca.
Skruszone na kawałeczki pyłki nie do ukrycia.

Pamiętam kiedyś te dzieci, beztroskie niczym anioły
Wszystkie mury szare, te pęknięcia i tynku strukturę.
Widzę każdy kąt mojej starej szkoły.
Żywopłot w którym kilka pokoleń zrobilo dziurę.
Zrobiliśmy w nim tunel i obszerną bazę.
Zawsze mieściliśmy się tam wszyscy.
Nigdy nie będziemy bawić się znów razem.
Skoki ze schodów tak nierozawżnie wysokie.
Młodzi, odważni, bystrzy.
Ślizgawkę zasypaną zimą przez woźnego.
Pamiętam was wszystkich, wszystkie wasze twarze.
Karteczki na wymianę, fluoryzację, klocki lego.
Tego z pamięci nic nigdy nie wymarze.
Zapach biblioteki, zabawy na wychowaniu fizycznym
Pierwsze kino w sali gimnastycznej.
Pierwszy powrót do domu.
Zapach kanapek i jabłka w pojemniku.
Pierwsza bójka wygrana i ta przegrana.
Wszystko było nowe i wyjątkowe.
Nasze wycieczki do lasu.
Pierwsza pornografię ogladaną na skarpie.
Książki które czytała mi mama. Wojny na mirabelki.
Czerwony pasek.
Strach przed matematyką.
Czas który wolno płynął.
Teraz dzień goni dzień.
Zapracować na szczęście nie jednego to sen.
Dorosłość wbrew pozorom jest krótka i zła,
Na życie które ucieka nie starcza nam już dnia.
Wyrośliśmy wyjątkowi.
Jednorazowi.

Unoszone tchnieniem myśli leciutko nieba dotykają.
Niewidzialne szkiełka, okruszki starej kliszy.
Twarz, szyję i uszu opuszki muskają.
Słyszysz a nie widzisz, widzisz a nie słyszysz.

Jedna chwila, głośny dźwięk...
Odfrunęła... Nie zatrzymasz jej...

autor

dEn

Napisany: 2014-10-02 Dodano: 2014-10-02 21:18:40

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie