Pani Stasia...

Pani Stasia swoją młodość przeżyła na wojnie,
miała siostrę pielęgniarkę i brata powstańca,
wychowana w polskim duchu, cicho, bogobojnie,
siostra zmarła pięć lat temu, brat zginął na szańcach.

Była nikim, miała numer, jak wszyscy w obozie
harowała bardzo ciężko, pod czyimś pręgierzem,
często głodna, na wpół nago, nawet i na mrozie
powtarzała sobie co dzień: Polsko w Ciebie wierzę.

Dni mijały niespokojnie, a świat istniał z boku,
wola życia coraz mniejsza, lecz duch przezwyciężał,
Koniec wojny ogłoszono, a więc nastał pokój,
Gdzieś po roku Pani Stasia miała swego męża.

Była cicha, bogobojna, bo tak nauczono,
pracowała całe życie dla siebie i kraju,
była matką dla swych dzieci, a dla męża żoną,
miała radość, miała szczęście i w grudniu, i w maju.

Dzisiaj właśnie, tak jak nigdy potrzebuje wsparcia,
Osiemdziesiąt lat na świecie, to już nie to zdrowie...
Dni mijały, gasło życie, ona coraz słabsza,
śpi spokojnie, już na wieki...modlę się przy grobie.

autor

return

Napisany: 2011-02-04 Dodano: 2011-02-04 15:07:17

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Konkurs

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie