pe Ron
Dotarliśmy do stacji Starosielce
starsi ludzie wieczorową porą
nie otwierają drzwi nikomu
żegnają w oknach pociąg
na wieży ciśnień obłok wron
ścieli pióra na dobranoc
w dole dzieci głaszczą telefony
nigdy im nie zabraknie bajek
na martwym drzewie nekrolog
z bólem zawiadamiam
moja miłość zmarła wczoraj
kochałam kogoś kogo nie było
pozostał zgnieciony bilet
i awizo nieobecnym
rankiem listonosz rozniesie świeże maile
i gazetę Pani Marii
odjedzie tym o dziesiątej sześć w kierunku
Moniek
autor
marekg
Dodano: 2021-09-24 10:19:12
Ten wiersz przeczytano 750 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
/kochałam kogoś kogo nie było/ ten wers taki
przygnębiający...
Twoje wiersze które dotąd czytałem, są przepełnione
nostalgią i ukrytą ironią w kontekście dzisiejszej
społeczności.
Więcej optymizmu życzę.
bardzo życiowe choć też o śmierci
dzień jak co dzień... (powtarzalność)
piękny nostalgiczny obrazek ubrany w piękne strofki
brawo
Od nas zależy, czy w życiu jest monotonia i szarość.
Pozdrawiam serdecznie:)