Pędy

Gdy patrzę w te niebo tak szare jak moje,
Czuję ten sam chłód przeszywający do głębi.
Przyrosłem,wypuszczam korzenie swoje.
Niedługo postoję, wkrótce się oziębi.

Pierwszy liść opuszczają soki życia,
wiatr szepcze że przeminęło lato.
Posplatane gąszcze liści nie do przebycia,
uschną opadną za szczęście zapłacą.

Dwa drzewa na uboczu rosną obok siebie,
dwoje kochanków splata gałęzie jak dłonie.
Chłód słodycz jabłek roznosi po niebie,
malowany poranek w zapachu utonie.

Tak liście które niedawno łączyły dwie korony,
rozdziela czas swym bytem nieugiętym.
Nadciagają odmienne kolory i tony,
minęło ciepło słońca,blask nocy zaklęty.

Niebo zapłacze nad dywanem liści,
które zbrazowieją pod naszymi stopami.
Pod parasolem poczekajmy aż się zisci,
bajka bez cytatu: "za górami za lasami"...

Będę zawsze gdy ciemne chmury i palące słońce, gdy gwiazdy i biel śniegu. Gdy nadejdzie sen i niepokój w sercu będę by umrzeć przy Tobie u kresu życia biegu.

autor

dEn

Napisany: 2014-08-25 Dodano: 2014-08-25 22:05:51

Ten wiersz przeczytano 967 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie