W pełni
Księżyc zawisł na klonie,
a mnie myśli szalone
nawiedzają raz po raz,
choć północ.
Na poduszce leniwie
wielki cień kładzie grzywę,
rozczapierza się zmora.
Spać trudno.
Wiatr wypełnia szczeliny
okien jękiem przedziwnym,
do pokoju się wkrada
szaleniec.
Pewnie zaraz mnie porwie
i poniesie, sam czort wie
gdzie. Nie trafię po śladach
do ciebie.
Przecież nawet nie umiem
latać, zgubię się w tłumie
gwiazd - nad ranem - wyblakłych,
półzłotych.
Zapewniałeś, kochanie,
miłość skrzydeł dodaje,
a mi ręce opadły
z tęsknoty.
Zosiak
autor
Zosiak
Dodano: 2012-10-31 08:05:51
Ten wiersz przeczytano 2416 razy
Oddanych głosów: 77
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (66)
Zosiak,Ty to potrafisz stworzyć niepowtarzalny klimat
w pięknej oprawie.Wszystko, o czym pisałaś było we
mnie.Słyszałam tego swawolnika w szczelinach mego
domu.Pozdrawiam cieplutko.
Wielkie łoże a obok tylko tęsknota
co tu począć a noc taka długa
myśl goni myśl i w gardle suchość
wróć proszę wróć to jednak kochanie
spanie w pojedynkę... męczarnia
Pozdrawiam serdecznie
Marudź krzemanko, marudź :)) Dziękuję :)
Piękny wiersz, ze świetnie zbudowanym klimatem.
Zastanawiam się: czy nie lepiej by było bez tego "z"
w drugim wersie trzeciej strofy? A jeśli ma zostać to
czy przecinek nie powinien być po słowie "okien"
zamiast po "przedziwnym". Mam nadzieję, że wybaczysz
mi to marudzenie. Miłego dnia.
Widzę tu obraz tęsknoty, ten bardzo myśli gryzący.
Mnie też ręce opadły i struchlałem przerażony
rozczapierzającą się zmorą, brr....
Miluśkiego dnia:)