Per aspera ad astra?

Rok lata przemijał. Strażnik Wieczności
Tak zamordowanie minuty wyzwalał
Podążać z wolna ku codzienności
I odpoczywać co chwilę pozwalał.

Uścisków tyle, lecz nie Ty w ramionach...
Noc trwa przy innym,lecz Twe uniesienie...
Róża uschnięta gdzieś w Bibli jest stronach,
Jak jej na imię? "Me poświęcenie"

Ucieczka w niepamięć do nikąd drogą
Złośliwa fortuna w koło przybrana,
Gdy ślady ukrywasz, zaraz się wzmogą.
Każda decyzja do przodu poznana.

Świętość na Tobie, lecz w sercu świątynia
Zupełnie pusta, źródło wyschnięte...
Napis na ścianie wyryła Twa wina
Ta co otwarła drzwi grzechu zamknięte.

Cierpienie podobno do gwiazd nas prowadzi,
A cierpieć przecież za zbrodnię jest karą.
A jeśli blask oczu jej gwiazdy gromadzi
Nie lepiej dla niej teorię starą

Odrzucić na bok? Tak jak przed laty
Zachwalać znowu radości urodę
Purpurą zdobne rwą się ornaty
A kielich już tylko w środku ma wodę.

Świece rozbłysły, wiatr zaczął już taniec
Księżyc rozsunął z chmur ciemną kurtynę.
W szufladzie przepadł zniszczony różaniec,
Strzał niemy spłoszył całą zwierzynę

Zatrzymał teatr, widzów oddechy
I serca łomot wywołał stłamszony
Ucichły brawa, pobladły uśmiechy
I konsternacją tą spektakl skończony...

Aktorzy nigdy nie zamkną podwoi
Powrócą nieraz do sztuki tej jeszcze
Bo kiedy dusza w uczucie się zbroi
Nie stłumi Bóg jej, ni Siły Złowieszcze...

autor

Stantia

Napisany: 2022-01-18 Dodano: 2022-01-18 14:44:09

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie