Płomień życia
garstka popiołu w rękach
zamyka przestrzeń
w nieodwracalny schemat
istnienia człowieka
kocham zwierzęta i ludzi
zachód słońca widzę jak dziecko
które bawi się zabawkami
wiszącymi nad nim w łóżeczku
w gruzach myśli coś się kończy
gaśnie ostatnia metafora
płomień życia
garstka popiołu w rękach
Komentarze (22)
Płomień życia, z którego na koniec zostaje garstka
popiołu...
" gaśnie ostatnia metafora "
Taki jest właśnie schemat naszego istnienia.
Smutna prawda w doskonałym wierszu.
Zatrzymujesz wersami.
Pozdrawiam bardzo serdecznie
Piękny skłaniający do refleksji nad istotą życia
wiersz przepełniony smutkiem...Pozdrawiam kamyczku :)
Smutne, bardzo refleksyjne wersy " gaśnie ostatnia
metafora", pozdrawiam serdecznie.
Smutek ukrył się między wersami. Piękna metaforyka..
Kochamy faunę i florę, bo jesteśmy częścią wspaniałej
przyrody, która nas otacza i dzięki niej możemy żyć i
aktywnie działać. Mimo dorosłości, posiadamy w sobie
cząstkę dziecka i to jest piękne, bo nikt tak jak
dziecko nie zakłamuje rzeczywistości. Przemijanie nie
musi być smutne, cieszmy się, że czas nie stoi w
miejscu, bo światu i ludziom groziłby marazm.
Z pozdrowieniem życzę miłego dnia :)
Ładnie i ta metafora.
/gaśnie ostatnia metafora/ ten wers bardzo
Pozdrawiam :)
Mimo całego smutku, ładnie, metaforycznie o
przemijaniu... No właśnie, kiedy "gaśnie ostatnia
metafora"... Świetne...
Pozdrawiam.
...coś pomiędzy jednak jest... I po...
Bardzo smutny...
Mocny przekaz o przemijaniu, pozdrawiam serdecznie.
ciekawie oddany temat przemijania
Chcąc analizować życie, wielu pesymistów ma podobnie.
I ten pesymistyczny klimat tu dobrze oddany.
Wiersz zatrzymał... Pozdrawiam :)
Podoba mi się metaforyka życia zawarta w gasnącym
płomieniu. Może niedawno kogoś żegnałeś?
:):)