Po górach, dolinach...

/wiersz napisany na potrzeby warsztatowe w grupie literackiej/

Nim noc się wplącze w ciemność i nastanie ranek,
wybiegnę w przyszłość w myślach, dodam sobie trudu.
Cóż spotka mnie tu jeszcze, losie, wydedukuj,
w wędrówce nieodgadłej i zwykłej, tak szarej.
--
Rozmarzę się w niebiańskiej, przecudnej arkadii,
pochłonę duszą pejzaż ten malachitowy.
Kotwicę chcę zarzucić, byle cel móc zdobyć,
zanim tło horyzontu widoku nie zdławi.
--
Gdy z obłoków już zejdę, twardy grunt chcę poczuć.
Choć życie wciąż ucieka, ja za nim pogonię.
No bo cóż jest ważniejsze, niźli jego płomień
i ścieżki niezatarte, radość moich oczu?
--
Raz zmierzam po dolinach, to na wyżyn szczyty,
w pamięci chcę zatrzymać wszystko to, co było.
Zawdzięczam swoją radość tym przyjemnym chwilom
i niechaj życie tętni, nic go nie wyciszy.
--
Tak, jeszcze mi nieśpieszno, by wędrówkę kończyć,
choć wciąż mój zegar tyka, nie jest mi na rękę.
Więc pójdę, pójdę jeszcze i się nie zniechęcę,
przemierzę ścieżki, stepy, będę patrzeć w słońce .

autor

ElaK

Napisany: 2022-10-13 Dodano: 2022-10-13 08:11:26

Ten wiersz przeczytano 890 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie