Po kolędzie /pantum/

Rok 1948.Po przeprowadzce na Prusy Wschodnie umiera mama.Zostaje nas dziewięcioro dzieci.

Wiersz wspomnieniowy dla Księdza Dadasa.
Oddał zebrane pieniądze dla naszego taty, na chleb.

W domu sprzątanina, bo ksiądz po kolędzie.
Trzy lata po wojnie, nikt tu nie zagląda.
Już jest na Osiedlu, zaraz u nas będzie.
Ojciec z nami w kuchni, przez okno wygląda.

Trzy lata po wojnie, nikt tu nie zagląda.
Ziemie Odzyskane, lud się Niemca boi.
Ojciec z nami w kuchni przez okno wygląda.
Czemu te dzieciaki takie smutne stoją?

Ziemie Odzyskane, wciąż się Niemca boją.
-Gdzie jest pana żona, czyż jej nie ma w domu?
Czemu te dzieciaki takie smutne stoją?
Czy one coś jadły, chleb upiec jest komu?

-Gdzie jest pana żona, czy jej nie ma w domu?
- Matka im umarła, one same, w biedzie...
-Czy one coś jadły, chleb jest upiec komu?
Czy tu zaglądają krewni, lub sąsiedzi?

- Matka im umarła, one same, w biedzie...
- Masz tu pan pieniądze, dzieciom na chleb będzie.
Czy tu zaglądają krewni, lub sąsiedzi?
W domu sprzątanina, bo ksiądz po kolędzie.

Najmłodszy miał trzy lata, siostra kaleka 13 lat. Ja miałam jedenaście.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2019-01-19 Dodano: 2022-01-19 00:15:12

Ten wiersz przeczytano 2681 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Święta Okazje Dzień Matki

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie