po olśnieniu

Po twardej od kamieni ścieżce
kroczę jak karawana ku swemu przeznaczeniu,
po trupach z trupami
bez kwiatów a jeno z szalem goryczy,

ugniatam na sobie szatę Dejaniry,
płonie mi serce nie ciało,
płonie mi dusza a rozum krzyczy,
więcej bólu więcej gniewu!

Oczyma zmęczony, ze swej szlachetności obdarty,
w rzece dłonie nurzam, ulga?
Nie! to miraż przeklęty,
tam chichot czyjś diabelski cynicznie się sączy,

Zakrywam dłońmi palącą ze wstydu twarz,
i szepcze do siebie psalmy grzeszne,
w nadziei kochankę poszukać,
wierzyć, choć niemocą spętany stygnę.

autor

Caym

Napisany: 2010-05-12 Dodano: 2010-05-14 09:47:48

Ten wiersz przeczytano 392 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie