Po pękniętą nadzieją

Gdy nadzieja pękła
z oczu obfitości
wypełnionych łzami
kropla po kropli
czare z żalem
spłynęły kaskadami.

Gdy nadzieja pękła
drzewo zakochania
obumarło z liści
w poszukiwaniu
kropel ufności
w ogromie morza zawiści.

Gdy nadzieja pękła
dwie dusze, które stały się
jednym kwiatem miłości,
przez trywialność czasu
na powrót rozrosły się
w rośliny inności.

Gdy nadzieja pękła
kamienie bólu
strzaskały istotę kochania
a czas istnienia
przeciekał po blacie
nadeszła pora rozstania...

autor

Aneta Z

Napisany: 2010-02-17 Dodano: 2010-03-24 19:14:21

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie