Pochwała miłości

Przyszła nie wiadomo kiedy.
Z kolorowym wiankiem na złotych włosach,
z rozmarzoną miną nastolatki.
Zaszumiała mi w głowie,
jak tanie wino.
Wyciągnęła do mnie ciepłe ręce -

Śmierć.

Była głośna i bezpieczna.
Lepsza od szarej codzienności.
Przewidywalna i zaskakująca.
Uniosła mnie pięć stóp nad ziemię,
tak żebym widziała wszystko,
nie widząc nic -

Śmierć.

Spotykałam ją co dnia.
Ona jedna mnie rozumiała.
Poiła słodkimi słówkami z trującym jadem życia.
Wreszcie zabrała do siebie i otoczyła miłością.
Miłością żywych nad nieznanym grobem.
Moim grobem.

autor

Keira_

Napisany: 2010-07-07 Dodano: 2010-07-07 19:37:01

Ten wiersz przeczytano 757 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie