pod murami
pod murami
w szkle i w pyle
w błocie
które nagle łka
z krwią na wargach
żywą chwilę
twoją twarz spowiła mgła
kiedyś
a to było dawno
miałaś usta oczy nos
uśmiech ostygł
wzrok wyblaknął
podmuch rzucił cię na stos
nie zdążyłaś
spojrzeć na mnie
nie zdążyłaś
przez ten ból
do dziś nie wiem
kto cię zabił
kto rozmazał
obraz twój
wcześniej biegłem przez Żoliborz
dech zapierał pył i swąd
przepaść mi otwarła
przyszłość
rzucił mną o ziemię grom
niezastygłej krwi na wargach
strumyk wartko płynął w świat
i spłynęła z ust mych skarga
osiemnaście lat
nie żyjemy
nie biegniemy
nie unoszą nas skrzydlaci
ty i ja
i tamten dom
który kształt na zawsze stracił
autor
annapelka1
Dodano: 2017-09-27 18:06:58
Ten wiersz przeczytano 421 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Bardzo wymowne.
tragiczne czasy wojny... a wiersz poprowadzony bardzo
umiejętnie.
czas wojny, tragedia, śmierć.
Czytając, pomyślałam od razu o Baczyńskim i jego żonie
Basi. Okropne czasy. Oby nigdy więcej. Wiersz bardzo
dobry. Pozdrawiam :)
Wiersz niezwykle wyrazisty i potrafiący przemówić
obrazami tamtych tragicznych wydarzeń.Pozdrawiam