Podziękowanie

Tak mało było nam trzeba...razem do nieba

Moi przyjaciele, stare te same twarze,
Zdjęcia, dłonie,
śmiechy przy browarze.
Czas nas goni, zmienia ludzkie słowa,
Przyjaźń nasza od początku nadal nowa.

Czasem mija to, co ważne i ustaje,
Bolesny czas jedności nadaje.
Przy wspólnej świecy czarne białym być może
A gdy jest źle, nie będzie gorzej.

Moje znajomości, wieczne,
nie chwilowe,
Wspólnie nosimy cegiełki na budowę.
Może kiedyś po rozstaniu się spotkamy,
A każde szczere łzy zapamiętamy.

Nie warto z czasem, patrzeć na człowieka.
Z jednego dnia inny nas czeka.
Ludzie bolą bardziej niż zakażenie,
Lecz z czasem są najlepsi na uleczenie.

Nawzajem siebie szukamy,
Z chwilą coś doceniamy.
Ja cenie całe nasze rzeczywistości
Jak wszystkie ludzkie indywidualności.


Marzenia- nieme krzyki duszy,
Drażnią innych wilków uszy.
Nie można na całe życie zapomnieć o sobie.
Moje spojrzenie na świat wylewam Tobie.

Niesiemy wspólnymi siłami,
Niebo, które jest nad nami,
Przez które chciałoby się przeplatać
Nić wspólnych myśli i później je łatać.

Samotność- bliska nam osoba,
Z czasem wiecznością staje się doba.
Przyjaciół poznałam w biedzie, prawda bolesna,
Na dziś stara to historia, a rana wczesna.

Jeśli szczęście istnieje, niech ono mnie szuka
Niech w swej bezradności do mych drzwi zapuka,
Niech przyjmie moje zaproszenie,
Na dzień…godzinę…jedno przebudzenie.

Dziś przyjaciół zebrałam
Mało ich zostało.
Od losu w dupe dostałam,
Tak chyba być miało.

autor

panna nikt

Dodano: 2005-02-12 20:10:44

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie