w podziemiu

Dusza moja
okuta w uczuć kajdany,
uwięziona w lochu zapomnienia
zawodzi i szlocha
Ciepienia pieśnią

w ciemnościach
Strach okropny czai się
by zniszczyć myśl o Uwolnieniu
Wybawieniu...

swym niemym krzykiem
woła o pomoc

i mury przebić
usiłuje modlitwą swą

Modlitwą...

zniewolona
leży pokonana,
stłamszona

życiem beznadziejnie
smutnym
od żalów trosk problemów

zostawiona na pastwę
swych wyobrażeń
ginie...

Śmierć cicho podeszła
uśmiechając się przyjaźnie
ujęła dłoń, głaskając:
nie bój się jam twa Przyjaciółka...

...i wyssała soki Życia
śmiejąc się przy tym
obrzydliwie!

autor

little_girl

Dodano: 2006-02-05 19:06:10

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie