Podziemne rumaki

Ostatni koń z kopalni ?Polska? wyjechali na powierzchnie w 1952 roku

Lubią niebo i spokój, lubią gdy wiatr ich smaga
Kroki stawiają jak w majestacie, subtelnie
Wiatr im grzywy wychyla, podnosząc ku górze
Uciekają na oślep gdy słyszą z nieba burzę

Podnoszą z godnością łby do góry do słońca
Którego przez całe lata swojego życia nie znali
Tarzają się w trawie na łące, w radości bez końca
Rżą w pieśni miłosnej, którą słychać w oddali

Są wolne, jak mustangi na szerokiej prerii
Nie biegają jednak, idą stepem w galerii
Nasłuchują stukotu uderzeń wagoników
Już nie pracują, tu na łące nie spotkają górników

Cały swój ciężki żywot w czarnych chodnikach
Ciągnęli wagoniki z czarnym urobkiem
Jak w kieracie od przodka po szyb wyciągu
W oparach czarnego pyłu, silnego przeciągu

Byli traktowani przez brać górniczą z szacunkiem
Pracowali po społu w górniczym fedrunkiem
Ciągnęli z wysiłkiem spiętych wagoników wiele
Pracowali co dnia, odpoczywali w niedzielę

Po znojnej pracy odpoczywali w podziemnej stajni
Żłoby pełne sytego obroku jak w najlepszej jadalni
Dzień po dniu praca ? w ciemności przebywali
Po latach emerytura ? do słońca wyjeżdżali- ociemniali

Konie, wagoniki i węgiel skrzący blaskiem czerni
To moje dzieciństwo, wśród kominów hut i kopalń
Za miastem na łąkach cicha przystań ich żywot zamyka
Przymykam oczy, pod niebem górniczy pegaz przemyka

Autor- slonzok ?knipser
Bolesław Zaja

Wszystkie konie na łąkowej emeryturze do ostatnich dni życie były pod szczególną opieką weterynarzy i górników którzy z nimi na dole pracowali

autor

slonzok

Napisany: 2012-08-20 Dodano: 2012-08-21 06:26:17

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Obrazkowy Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie