Pokłon naturze

Patrzę z podziwem, jak ta róża dzika,
pnie się wśród chwastów, piękne kwiaty rodzi,
dla niej zbyteczna ręka ogrodnika
i jego podziw.

Rośliną będąc, zna swe miejsce w świecie,
niedoceniana, lecz dumna z niej pani,
potrafi oczy radować swym kwieciem,
a kolcem ranić.

Chociaż ją człowiek próbuje upiększać,
natury siłą - ta dzika i prosta,
w porywie złości w pień szpadlem wycięta,
wkrótce odrosła.

Nie niszcz natury, też nią jesteś przecież,
swoją żywotność czerpiesz z niej obficie,
matką wszystkiego jest, co się na świecie,
nazywa życiem.

autor

karat

Napisany: 2015-01-13 Dodano: 2015-02-08 14:59:01

Ten wiersz przeczytano 2987 razy

Oddanych głosów: 73

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie