Pokłosie

:)

Na Twoją obronę powiem Zbyszku, że czas oraz to, czego
doświadczamy, uczy pokory. Nierzadko daje nam też siłę
i motywację— jednak niekażdego w równomiernym stopniu
— wnioskuje... Pozdrawiam.

Renato Sz-Z, ZielonaDano, jak na razie, niekończący
się marsz po drodze życia.
Pozdrawiam:)

Ewo, co za smutki?

Osso, jeśli pozwolisz, mam odrębne zdanie. Wszystko
jest kwestią przypadku. Swoiste uporządkowanie chaosu.
Nie wydaje mi się, żeby ktoś chciał mnie projektować i
całe życie sterować jak w matriksie., choć umysł
nakazuje poszukiwania korzeni, miejsca pochodzenia we
Wszechświecie. Śmierć fizyczna jest tylko zrobieniem
miejsca dla przyszłych pokoleń w pochodzie życia.
Pozdrawiam:)

Chianti, aż tak głęboko nie zgłębiłem damskich spraw;)
Żartuję.
Dziękuję i pozdrawiam:)

Wolnyduchu, pewnie, że coś pozostaje, byle nie kredyt
w banku;)
Może duchowi* łatwiej oswoić się z duszą, pokrewne
twory wyobraźni. A ja myślę, że to wszystko jest takie
ulotne. Żeby być zapamiętany, trzeba by wnieś do
ludzkości ponadczasowy wkład. Reszta jesteśmy jak pył
na wietrze. Różnimy się w dłuższych perspektywach
czasowych.
Zawsze lepiej jest ładnie się różnić niż brzydko
zgadzać:)

Pozdrawiam i dziękuję za głos w dyskusji:)

Ciekawy wiersz do zatrzymania,
no cóż coś po nas zostaje, choćby pamięć, ważne by
była pozytywna...
Pozostaje ponoć nasza nieśmiertelna dusza, zapis
naszych słów, wszystko zatacza swój krąg
i wraca jak bumerang...
Pozdrawiam Zbyszku serdecznie :)

Hmmm

Kobieta w ciąży oczekująca narodzin dziewczynki, jest
matrioszką, noszącą w sobie komórki jajowe
córki...zapowiedź przyszłych pokoleń...

Wiersz refleksyjny i dopracowany.
Ukłony.

Wiele w nim skargi i wiele wyjaśnia, ale forma i treść
dobrze się uzupełniają. Tak mi się zdaje czasem, że
scenariusz na nasz los jest naszkicowany wcześniej.
Gdy ruszamy więc w drogę, możemy mu nadać rys
kosmetyczny jedynie, nie mając większego wpływu na
konstrukcję szkieletu; poniekąd jest w tym i legenda o
wiecznym tułaczu, jaka świetnie pokazuje, jaką nagrodą
może być śmierć fizyczna. Wystarczy zresztą rozejrzeć
się wokół siebie, aby to zobaczyć i poczuć czasem.
Pozdrawiam serdecznie. ☀️

Wiem, wiem... :(

Ot taka to sztafeta życia. Z ręki do ręki - geny,
talenty, uśmiech, błysk w oku itd.
Myślę jednak, że nie tylko dzieci po nas zostają.
Wierzę, że nasza dusza też, choć może nie tu i nie tak
samo ;)
Fajnie ujęty temat.

Tak, jesteśmy tylko ogniwem...
""Gdy myślę o tych, którzy byli przede mną, czuję się
- jak na przyjęciu towarzyskim w chwili pustki - po
odejściu gości honorowych. Gdy myślę o tych, którzy
przyjdą po mnie albo przeżyją mnie - czuję się, jak
gdybym brał udział w przygotowaniach do uczty, w
której radościach już nie będę uczestniczył." -Dag
Hammarskjöld

Interesujący, refleksyjny wiersz :)
Pozdrawiam Autora :)

Z tym może być problem, ponieważ wiesz, jaki jestem.
Nie zagrzeję długo miejsca, Jestem tu, to nie ma tam,
gdzie powinienem:)

Tylko nie odleć :-)

Nawet styl? Obrosnę w piórka:)

Ło, ale dumnie brzmi, na dokładkę wielką literą:)
Co prawda nie poczuwam się, ale tylko z grzeczności
nie zaprzeczę:)
Dzięki, Ewo, za odwiedziny:)

... i styl.

Niezmiennie podziwiam bogate słownictwo, płynność...
itd.

https://emalarska.blogspot.com/2019/12/zapisane.html

Pozdrawiam ciepło, Poeto Zbyszku :)