Pokora
Imię jej jest proste
z dala złotem i srebrem mieniące
gdy człek w dołek wpadnie
otuchy dodaje, pomaga się podnieść
innym razem mocny uścisk dłoni daje
by ją dostrzec i poznać
o własną głupotę potknąć się trzeba.
autor
duszek1
Dodano: 2009-08-12 09:05:09
Ten wiersz przeczytano 1137 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
pokora jak jej teraz mało mamy tak często o niej
zapominamy a szkoda......
Mnie pokora nie dodaje otuchy, tylko uczy skromności
:) Pozdrawiam
Pokorą można wiele lecz nie zawsze ambitnie .
o tak...tylko szkoda ze zapominamy o jej
istnieniu....brawo za pomysł i prawdy
słowa..pozdrawiam..
Pokora potrzebna podwładnemu, ale nie dowodzącemu.
super! właśnie krążę wokół cnót - moim zdaniem trafnie
opisane - podobnie to czuję, rozumiem, odbieram.
Pozdrawiam :)