Pomnik Boga.

Stał na cokole,
Najwyższy w okolicy,
Pomnik założyciela miasta.

I nastał bunt,
Przetapiali pomnik na kule,
Barykady poustawiali na ulicach.

Lecz skończyła się Mała Rewolucja,
Ostał się pomnik od pasa w dół,
Krwią poplamiony.

Uradzono więc by powstał
Pomnik Boga,
Świetniejszy i na wyższym cokole.

Zebrali się rzeźbiarze,
Dobrano Panu Bogu kształty,
I stanął na postumencie.

Wysoki na metrów kilka,
Z tabliczką pod stopami,
"To jest Bóg we własnej osobie".

Z czasem poczerniał,
Na głowie zagościły gołębie,
Ktoś napisał na Jego twarzy:

"To jest Bóg?
Nie wierzę...
Nigdy go nie widziałem..."

autor

Dzieciak

Napisany: 2007-11-30 Dodano: 2007-11-30 21:07:54

Ten wiersz przeczytano 413 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie