Pomocy krzyk

Uwikłany w smutku,
Umysłu nędzy,
Związany w mocnym uścisku przędzy.
Patrze przez okno na świat.
Pełno tam radości,
Ludzi beztroskich.
Sam ja w wielkim lokum.
Uwolnić się samemu z niego nierad.
Pustkę w mym umyśle
Melodią zapełniam.
Kamracie sforsuj to więzienie!
Bądź dla mnie jak zbawienie!
Smutne myśli w rechot zamień!
Sam temu nie podołam!
Depresję mą brachu połam!

autor

maniana619

Dodano: 2009-02-08 15:50:21

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie