Pomylona baśnio-bajka

Dawno temu, przed wiekami...
(Całkiem nieźle się zaczyna)
Za górami, za lasami
mały domek stał w leszczynach.
Chatka była modrzewiowa
i z piaskowca miała komin.
Piast Kołodziej i Rzepicha
wszelkie prawa mieli do niej.

Za leszczyną rosły klony,
brzozy i wiekowe dęby,
a kto trafił w tamte strony,
uśmiech mu nie schodził z gęby,
bo na dębach gruszki rosły
wielkie, niczym bochny chleba.
Klimat wtedy nie był ostry,
mrozów wielkich nikt się nie bał.

Gruszki były wszelkich smaków:
Gruszek, ale i... cebuli,
marchwi, brukwi, pasternaku.
Mocno Piast Rzepichę tulił.
Żyli słodko w dobrobycie,
siali orkisz oraz owies.
Mieliby wspaniałe życie,
gdyby snu nie spędzał z powiek
tylko jeden mały kłopot.

Ot, przyjęliby z ochotą
dziecię, nawet i pięcioro.
Dzieci znikąd się nie biorą.

Wszelkich metod próbowali.
U szeptuchy byli nawet,
która len kazała spalić,
jednak też pokpiła sprawę.
Kwiat, co wyrósł z cud-nasienia
miał córeczkę dać w kielichu.
Był ogromny, ale dziecka
ani widu, ani słychu.

I pustelnik, choć się modlił
tak żarliwie przez pół roku,
rzekł, że pewnie są niegodni,
chociaż, tyle dzieci wokół.

Raz już niemal się udało.
Rzeką koszyk wiklinowy
płynął, a w nim chłopiec mały.
Piast, jak ogień wpadł do wody.
Fara! Ona była pierwsza!
Zręcznie wyłowiła koszyk.
Córka zbójeckiego herszta,
miała piękne, rude włosy.

A w zagrodzie tyle dobra,
kołodzieje to bogacze.
Żona piękna i dorodna
ciąży chciałaby bliźniaczej.
Gdy stracili już nadzieję,
Piast wyłowił złotą rybkę.
Olaboga! Co się działo!
Rozwiązanie przyszło szybko.

W rok niecały były chrzciny
Balladyny i Aliny.

Córki rosły urodziwe,
po nich się rozwiązał worek.
Urodzili się synowie,
panny zaś, do pracy skore,
doglądały swoich braci,
a Piast ciągle się bogacił.

Gruszki wciąż na dębach rosły
i żołędzie, oczywiście.
Od jesieni aż do wiosny
wielkich bali spływ po Wiśle
dawał ludziom zacne drewno
na budulec i na opał.

A te gruszki" Czy na pewno?
Czasem w bajkach jest na opak.

Raz do Piasta przybył magik
i gruszkowych naciął witek
by na wierzbie je osadzić.
Jaki z tego miał pożytek?
Gruszki były wstrętne, gorzkie.
Magik się okazał osłem.

Drzewom błogosławi Anioł.
Kiedy chcesz mieć niebo w gębie,
gruszę znajdź i szukaj na niej.
Nie na wierzbie czy na dębie.

autor

wielka niedźwiedzica

Napisany: 2017-05-11 Dodano: 2017-05-11 21:44:16

Ten wiersz przeczytano 2762 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie