Popatrz...
Już świt różowy niebo maluje
a noc spłoszona ginie w nicości
wstaje poranek wiosną pachnący
wśród nowych liści ptak gniazdo mości
niebo nad nami turkusem spływa
w złotej poświacie porannej zorzy
ziemia spragniona wiosennej woni
utkane ciepłem kolory tworzy
popatrz już słońce do życia budzi
i senne miasto z czerni wyrywa
ty jesteś świadkiem wielkiego cudu
który od wieków tu się odbywa
Komentarze (129)
...cudowne barwy narodzin nowego dnia :-)Śliczny Twój
poranny "motyl".Pozdrawiam i uśmiech zostawiam :-)
Widziałem to twoimi słowami-to jest i był cud.Są
malarze którym pędzel zastygł w rękach, malują ,
malują -my im w podziękach.
Za każdy barwny skrawek nieba- za każda
chmurkę-dziękujemy ciurkiem
Pozdrawiam - ładnie napisany wiersz o pięknej treści
Bolesław
Pięknie :)
Piękny Twój świt:). Pozdrawiam.
Piękne zadumanie nad cudem życia. Tak rzadko
zatrzymujemy się, by popatrzeć na te cuda :)))
Ale romantycznie budzi się miasto, u
Ciebie:)Serdeczności Karmag:)))))
...codziennie widzę wschód słońca i ten cud który się
staje wiosną...
bardzo pięknie napisany wiersz....
Przepiękny wiersz! Pozdrawiam serdecznie:)
Ślicznie to ujęłaś, cud który trwa od
wieków...pozdrawiam:)
Cud poranka.
Piękny obraz.
Pozdrawiam
Miasto budzi się w poswiacie poranka
pozdrawiam:)
Ladnie:)
Pozdrawiam.
Kramarg!, bardzo ładnie, bardzo mi się podoba, po
prostu płynę po Twoich pięknych wersach i tego od
wieków wielkiego cudu, brawo,
Miłego dzionka
Wiosną pachnie u Ciebie.... :)
wspaniałe obrazy - aż chce się żyć :))miłego dnia :)