Popiół

Wiem, iż uczucie niżej opisane już nigdy nie wróci, więc ten wiersz jest pomnikiem smutnych czasów...

Coś się kończy, lecz czy coś się zaczyna?
Pętla w nieskończoności, pytania przyczyna.
Przed wspaniałym czasem koniec był wiadomy.
A ja, imbecyl w pełni tego świadomy
Bez przyłbicy i zbroi wprost w bój
Poszedłem. Lecz pękł niezahartowany miecz mój
I tarcza prysła.
Nadzieja rozbłysła
I padła pod naporem
Rzeczywistości. Trafiona bezsilności toporem
Bez krzyku i w ciszy odeszła.
W zamian tragiczna chwila nadeszła
By prawdzie w oczy spojrzeć, choć kole:
"Tyś nie do tego powołany, matole!
Do przyjaźni stworzonyś, miłość to za wiele.
Całą resztę zabij i zasyp w popiele."

Wiem to :D

autor

Yacuś

Dodano: 2005-06-07 00:41:55

Ten wiersz przeczytano 367 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie