Poranek

Dla tych wszystkich, którzy widzą tylko noc, aby zrozumili że zawsze wstaj dzień.

Nieujarzmiona ciemność pokrywa przestworza .
Srebrzysta róża zawisłą na tafli dzikiej
Otoczona milionami milionów motyli
Wskazujących drogą stęsknionym marynarzom.

Podróż dnia całego dobiega końca
W korowodzie myśli samotnych.
Inną datę przyjął śpiący zegar
Wybijając tą samą monotonna melodię.

Nie wróci do serca chwila miniona
Utracona przy trwaniu kochania
Nim sekunda bieg zaczęła skwapliwy
Przegrała z wiecznością szansę istnienia.

Aurory skrzydła tęczowe na wschodzie
Świetliki małe przeganiają z jeziora.
Różanymi usteczkami całuje wody
Wstaje nowa przyszłość, ginie przeszłość.

autor

Siestra

Dodano: 2006-10-14 18:41:21

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie