Poromantyzm

Ogień zgasł. W marszu przystały jesiony
Jesień niesiona na barkach skręconych
Spod złotych koron dojrzała w popiele
Serce buku w zwęglonym ciele

Bracie! Poznajesz? Kto tak cię zgubił?
Korzeniom wyrwał, spiłował korę
do nagiej skóry?
Pień rozbił w drzazgi,
w przedziwnej bryle
dwa suche zostawił badyle?

Rozłożył buk ręce - wybacz mi Pani
Nie znam ja Ciebie, lecz ogień co pali
I każe palić. I ciąć. I pnie walić.
Z dłoni ciosa siekiery -
Wyciągnij swą dłoń.
Niech pochłonie ją zapał
pogorzałego lata

autor

Feliks K.

Napisany: 2019-10-04 Dodano: 2019-10-04 08:07:55

Ten wiersz przeczytano 7810 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Rozmarzony Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie