Porzuceni

Widziałam w jej oczach płynącą w otchłań łódź,
niesioną porywem bezsilnej rozpaczy,
drżącymi dłońmi ściskała własny strach,
by opowieści nie musieć tej snuć.

Twarz ukrywając za zasłoną smutku,
biegła w sam środek zdradliwej pustki,
kradnąc ostatniej nadziei cząstkę,
nadziei, co dzisiaj nic już nie znaczy,
bo ból i tak zjawił się po cichutku,
otulił serce blaskiem ciemności.

I on już opadł z ostatnich sił,
nie stanął do walki, uciszył krzyk,
z kamiennym spokojem uśpił swe myśli,
zabił pragnienia, o których kiedyś śnił.

Pytania są zbędne, zbędne odpowiedzi,
w jednym spojrzeniu jest tyle zwątpienia,
i w jednym sercu tyle jest niewiary,
i głos ten złowieszczy niczym węża syk,
co było ożywa, natrętnie wciąż śledzi,
bo bezsennej nocy, bolesny świt.

Tak zniewoleni odeszli oboje,
swą samotnością karmiąc szare ściany.

autor

i.g.

Dodano: 2008-04-17 10:42:43

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie