Potwór
Pamiętasz ten dźwięk gdy uderza młot
Brzęk metalowych szczęk
Gdy na wojenny trakt woła śmierć
Pamiętasz jej całun bieli wokoło
Szła tam ramię w ramię z nadzieją
Z naiwnym pokłosiem czasów
Miecze pocięły puste powietrze
Młoty umilkły z trwogi ciszy
Stworzyli potwora szklanego
W pięknym pudełku ukryty
Blizna za blizna przelicza godziny
Czernią i strachem zbryzgany
Nim się obejrzał wojny król
Z nadzieją i śmiecia odszedł stwór
Tworzący piękno anioł bez piór.
autor
Kjuik
Dodano: 2023-01-28 16:16:32
Ten wiersz przeczytano 247 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Jak dla mnie taki stwór nie tworzy piękna, ale wiersz
mi się podoba, pozdrawiam serdecznie, nawiasem mówiąc
też ostatnio napisałam wiersz w tej tematyce.
Wymownie bardzo, wojna i ten kto ją wywołuje są
potworami, pozdrawiam serdecznie.
Bardzo dobry i sugestywny wiersz!
Pełen niepokoju i refleksji na temat wojny.
Pozdrawiam serdecznie
witaj
sugestywnie i wymownie
pozdrawiam
Wojna to potwór (a raczej ten kto ją wywołuje)
Wojna to potwór, którego nikt normalny nie chciałby
spotkać na swojej drodze...Pozdrawiam :)
Po prostu wierszyk. O wojnie można napisać inaczej.