Powalony sierpień albo...

omotany marcowymi linami
ogrzany snami ropuchy
rozpierany wewnętrznym drżeniem alei
wypierany uczuć lekceważoną siłą , z placu –
pod kobiecym z wyglądu olinowaniem masztu
– dogasam w zawieszonych wokół żarówek lodach,
pod nie wygaszonym światłem w lodówce
śpi chleb, czaszka i sierp

feerie bezcelowe
wydaje się, że mają znaczenie
gardzę tym wysiłkiem, co sprowadza deszcz i płacz

Wielki Bóg –
Ten mnie wyminął w chorobliwych snach
kiedy nie byłem sobą...

nie smucę się –
tak bardzo jestem nieświadomy
tak wciąż żyję, tak dogasam

W komnatach mego ciała, co tańczyć nie potrafi
bo wzbudza we mnie strach swoimi pragnieniami –
pełnia która natychmiast zamiera

przyrzeczenia –
ramy i rany dzieciństwa

nie chcę, boję się –
całym ciałem wyrażać śpiewać?
krzywdzę je, a ono się mści
w ten sposób, że jest nieświadome
więc popadam w melancholię

podpierany okamień
pośród czarnych zim
baletowe górnolotne teatry
buduary wciśnięte w skały
stworzone dziobami ptaków żyjących

linie barw w powrozach koni na skraju świata!

powalony sierpień –
przekopany rów
od maleńkiej iskry do dziewiczych...
wrót;
tęczy przyskalnej poręczy biegnącej...
w konkrety
duży zamek błyskawiczny i polisę ubezpieczeniową na życie
samochód ../.. bójki na księżycu, kłamstwa
powierzonych mi sędziów
zdają się ogłaszać...
kapitulację pustych mieszkań i wilgoć poranka

– To miało być bez sensu. – A jest jak sen.
To drogowskazy będące jednocześnie znakami zapytania.

Tu chodzi o płynność, poczucie ruchu i powiązania wielu płaszczyzn; ich przenikanie się. Te płaszczyzny krzyżują się jak kręgi na wodzie, nie ma nikogo kto pociąga za sznurki, ale okręgi, fale spotykają się i tworzą harmonię w nieskończoności, na horyzoncie, w przyszłości, przeszłości.
Procesy przebiegają równolegle, niezależnie i zależnie w cudowny sposób, jakby dążąc do celowego spełnienia. Kiedyś te okręgi na tafli wody ( tak beztrosko, od niechcenia, niedbale, wręcz mimowolnie wzbudzone ) połączą się. Wtedy wiele rzeczy się wyjaśni. Teraz trzeba czekać, nie wiadomo co jest, a co nie jest ważne.
Kiedyś zabrzmi to razem, wątki się połączą, serca spotkają i okaże się może, że wszystko ma sens - schowany za rogiem naszej ślepoty.
Trzeba czekać, wierzyć, jest blisko - polifonia brzozy rodząca się w ogniu. Tym to jest, życiem; życie to nie bakterie, to nie białko; życie to kategoria świadomości, fuzja realności i marzeń; to powiązanie świadomości ze światem, będące cudem - ze względu nie tylko na samce i samice i pięści (choć także ze względu na nie).
W to wierzę. Że to coś wzniosłego, rodzącego się, stającego, że może Bóg się rodzi, stwarza; że życie to ręka na pulsie, to nic zbędnego, to konieczność i wolność; to stan gdy ta komórka, ten człowiek roztapiają się w czarze ognia.
Wiara, potrzebne jest Credo. Może kiedyś zrozumiem czemu marcowe liny. Może trzeba uwierzyć w jasnowidzenie, przeczuwanie momentu przeniknięcia się czół fal - z wielu centr niedowodzenia.
I tylko dziwne, że to wszystko wydaje się być upojeniem zmysłów i duszy, że rodzi się z tego optymizm. To już chyba wiara właśnie.

autor

Belamonte

Dodano: 2009-07-21 20:58:21

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie