Powrót do krainy pierwszych wierszy

Cichy stukot i krótkie niemrawe skrzypnięcie.
Wprost zza mgieł rozwieszanych mozolnie od wczoraj.
Stare drzwi – pomyślałem – czemu niedomknięte?
Czyżby wiatr krótkie skrzydła unieść nagle zdołał?
 
Niedaleko to przecież – kilka chwil i myśli.
Spojrzę tylko, czy zboża nadal niedojrzałe.
Może warto się schylić, źdźbła z chwastów oczyścić?
Przecież kiedyś w nich żyłem, śmiałem się – kochałem.
 
Przez bezbarwne witraże – słowa w nich rozmyte,
nie słuchając podszeptów: zastanów się jeszcze,
zawracałem ku polom obsianym zachwytem.
 
Choć zbyt dzikie, by ziarnem złocistym obrodzić,
przywitały mnie szumem – szczerym przypomnieniem,
w jakiej sukni na co dzień Euterpe chodzi.


Piotr Kupidura
27.10.2017

autor

Pettrus

Napisany: 2019-12-04 Dodano: 2019-12-04 14:59:43

Ten wiersz przeczytano 1050 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie