Powstańcy Warszawy

Powstańcy Warszawy
Popołudnie było ciepłe, lekki wietrzyk gładził twarze,
serce głośno wciąż wołało, o wolności to ja marzę,
but niemiecki deptał wszystko, to co polskie pozostało,
tak mordował nam ojczyznę, krwi mu było ciągle mało.
wtedy Polak podniósł głowę, za broń chwycił i bił wroga,
by uwolnić swą stolicę, bo mu była bardzo droga,
barykady krwią spłynęły, a ta walka z śmiercią trwała,
i minęły dwa miesiące, nim się w bólu załamała.
nie starczyły im granaty, wielkie serca i odwaga,
bo szły czołgi i armaty, i faszystów złych armada,
z nieba tony bomb leciały, ogień trawił im Warszawę,
i skończyło się w męczarni, tak przegrali wielką sprawę.
niech IM będzie cześć i chwała, życiem wolność opłacili,
pamięta Ich każda cegła, o którą walki toczyli ,
choć minęły długie lata, każdy Polak to pamięta,
za ojczyznę życie dali , pamięć o nich to rzecz święta.
nic z pamięci nie wymaże, że za wolności umierali,
i jak walczyć umie Polak, o ojczyznę pokazali,
jak ją kochać całym sercem, znosić dla niej wszelkie ciosy,
bo wierzyli że powstanie, inne będą Polski losy.

autor

kuba-winetu

Napisany: 2021-08-02 Dodano: 2021-08-02 12:48:51

Ten wiersz przeczytano 1147 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie