Pożegnanie

Tam gdzie woda płynie łukiem spokojnym,
Wirując przy brzegach kamieni gęsto rozsianych,
Zatrzymuje się przy konarach z rzeki łapczywie pijących.

Gdzie melodią chlupot wody spadającej z kaskad,
Łoskot liści w konarach utkwionych,
Śpiewem zakochanych ptaków.

Na skromnym przylądku kwieciem pokrytym,
A cień kojącą ręką go dotyka,
Niczym ołtarz, potężny głaz leży.

Przez czas wiekami pieczołowice rzeźbiony,
Swe ciało niezgrabnie w kształt dłoni prostuje,
Zapraszając dyskretnym spojrzeniem gości rzadkich.

Pokoleń wiele zapewne na nim leżało,
A trwałym wspomnieniem zapomnianej pary,
Serce wyrte a w nim rok 1874.

I mnie wspomnieniem gości w tej chwili,
Kiedy zasnąć mi przyszło na jego grzbiecie,
Lub gdy wzburzony życiem, studził mnie bez słowa.

Jak za przyjacielem tęsniłem gdy nagle zniknął,
Latem go zabrali i długo szukać go musiałem,
Leży teraz samotnie za płotem w ogródku leśnika, gdzie wejść nie można.

autor

still

Dodano: 2007-05-13 16:26:32

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie