Pożegnanie

Idę już, bo muszę.
Czasem trzeba powiedzieć, że to koniec.
Było pięknie, nie narzekam na nic.
Ani razu nie sięgnęła mnie melancholia, ale wiecznie żyć w raju nie mogę.
Czas wrócić na ziemię.
Obłoki bledną, myśli szarzeją.
Wraca coś co mnie zabija,
powraca rutyna.
Myślami wciąż w innej krainie.
Idę, odchodzę do domu.
Dobranoc bajeczny świecie.
Nie zapomnę nigdy tych pięknych chwil.
One smutki przegonią.
Idę, bo muszę.
To już naprawdę pożegnanie.
Nie wiem kiedy wrócę,
ale chcę jak najprędzej.
Oh, żegnaj oazo spokoju.
Wracam do mojego domu.

autor

Aura16

Napisany: 2014-02-02 Dodano: 2014-02-02 20:52:16

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie