Pożegnanie

Dlaczego człowiek, gdy się wybiera
w drogę powrotną do Domu Ojca,
żegna się, jak gdyby chciał zostać.
Niebo zaś płacze z całym orszakiem.
Przecież człowiek żegna się tylko z tym co kocha,
do, którego pragnie powrócić.
Do czego zaś chcesz wrócić?
Czyżbyś zapomniał, żeś był wędrowcem?
Ty nie jesteś ze świata.
Nie możesz, żegnać się,
lecz witać na nowo co wszak prawdziwie pożegnałeś.
Czy zatem wierzysz nadziei, że Miłość cię oczekuje.
Pożegnanie jest istotą tęsknoty,
za czym, więc tęsknisz już zanim wyszedłeś?
Za światem, bliskimi?
Ależ ich kiedyś nie znałeś,
poznasz naprawdę tam dokąd zmierzasz.
Wyszedłeś od Boga,
wówczas się żegnałeś z prawdziwą Miłością.
Także obiecałeś, że nie przesadzisz z wolnością,
i wrócisz, wszak wcale iść nie chciałeś,
pamiętasz - przecież przy urodzeniu płakałeś.
Jednak musiałeś dokonać wyboru,
bowiem prawdziwa miłość,
rodzi się z miłości, nigdy zaś z przynależności

Już pewnie się cieszysz, kiedy przekraczasz drogi nie istnienia.
I tylko twój zimny uśmiech na twarzy,
jest świadkiem tego co teraz w ramionach Ojca przeżywasz.

autor

kier

Dodano: 2005-04-19 08:35:25

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie