Pozwól, że dzisiaj nie zmoknę

Daleko mu jeszcze do ideału, wiem to dobrze,
nie musisz karcić mnie przy niepogodzie.
Ja wiem, że moknąć można we dwoje - wtedy
krople zabliźniają skaleczenia.

Mówiłaś o ptakach sprzed dwóch lat, wypchane dumnie
spoglądają na zaschnięty sufit. Może już czas odwrócić wzrok,
zapomnieć o cichej melodii.
Może już czas na roztrwonienie piasku w palcach.

Mam trzy głowy i dłonie pokraczne, nogi wysmuklone
i stopy niepomiarowe - z paznokciami czerwonymi,
choć lakier odpryskuje w końcówkach - mam
stado mustangów w myślach i gnam na oślep.

Wiem, że do ideału dzielą go świetlne podmuchy.
Mówiłaś jak łatwo stopić się w rzęsach - nie poddałam się,
wiesz? Nie straciłam ani jednej głowy - nie straciłam nawet
włosów - bo daleko mu, dalej i dalej. Bez końca.

Patrzę mu w oczy i szepcę: Pozwól, że dzisiaj nie zmoknę.
A w niewielkiej kałuży odbija się kamienica - krople słono
spadają na dłonie - a rana otwiera się jeszcze szerzej.

Mówiłaś, wiem, teraz wiem, że do ideału dzielą go
statki kosmiczne.

autor

Kornelia

Napisany: 2010-08-15 Dodano: 2010-11-19 02:11:28

Ten wiersz przeczytano 875 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie