...pozwolisz jej umrzeć...

W komnacie spopielonych nadziei, gdzie ściany spływają gorzką prawdą, a okna porośnięte są nalotem skamieniałych uczuć...
...jestem...
Z ust kapią mi marzenia, cieniutkim dywanem zasnuły już całą posadzkę
Nikt ich nie zabierze, wiem
Próbuje otworzyć na wskroś dziurawe skrzydła, powietrze ze świstem przemyka sie przez nie
W powietrzu drgają małe drobinki amaratowej krwi, niektóre z delikatnym dzwonieniem opadają w dół zbryzgując niewzruszone ściany
Nawet echo nie odpowiada na błagalne wołania, jakby umarło dawno zapomniane
Lgnę do płomienia, który tli się gdzieś tam przede mną...lecz on tak daleko...i zdaje się być dalszy z każdym moim krokiem
W podłogę do połowy wbite sople sterczą, drogę zagradzają zatrważając chłodem rażąc
Ale nie poddam się czując ciepły wiatr, dotykiem obłaskawię mroźny żywioł
Przez deszcz słów, które winne rozprysnąć się na ciele, lecz ranią czasem, pełznąć będę ku Tobie
Choć wiem, że oczy innej słońcem są dla Ciebie, lecz gdzieś w serca lochu nadzieja jeszcze kona...
...wiem - pozwolisz jej umrzeć...

autor

Ihyrunoa

Dodano: 2004-12-21 20:40:15

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie