Prawda bycia

Zanosi się na burzę
Ten staruszek ustawił wszystko na górze
Szare drzewa spoglądają zapłakane
To one pogłębiają w sercu ranę
Nie liczą się już dnie spędzone w rozpaczy
Nikt już tego nie zrozumie, nikt nie zobaczy
Powracają oskarżycielskie twarze
Czasami marzę,
Aby znikły w codziennym gwarze
Aby utopiły się w łez strumieniach
I nie zaznały nigdy zbawienia
Ja już ponoszę karę za słowa
Niestety taka jest nasza mowa
Niedługo przyjdzie
Po mnie diabelski goniec
Taki będzie,
Mój nieuchronny koniec...

autor

salir

Dodano: 2007-02-25 10:30:50

Ten wiersz przeczytano 424 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie