Prolog nostalgii

Ciągle żyjąc nadzieją, że nastąpią jakieś pozytywne zmiany
Wierząc wciąż, że koszmar minie i wszystko się uda
Pytając się świata, czemu czujesz się tak bardzo oszukany
Szukasz człowieka w sobie, który kiedyś wierzył a teraz umarł

Nadal szukasz odpowiedzi na retoryczne pytania
Nie przestałeś walczyć z wiatrakami własnych marzeń
Sam nie zdając sobie sprawy z tragizmu tego zadania
Brniesz coraz głębiej z wir nieprzewidywalnych zdarzeń

Obojętność ludzka osacza, samotność staje się ramieniem
Walka o normalność - batalią, gdzie ty jesteś jedną z ofiar
Pustka w sercu zalana łzami i zbyt dużym cierpieniem
A całe życie to wielce niezasłużony koszmar

Dlaczego wciąż we mnie czai się zwątpienie
Czemu wątpliwości i pytania o sens istnienia
Nawet przez sen słyszę me własne sumienie
Szukające chociaż jednej chwili ukojenia

autor

Proteus

Dodano: 2007-05-20 23:55:52

Ten wiersz przeczytano 324 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie