Proza życia

To nie poezja, lecz proza.

Rodzimy się w objęciach matki,czule uczymy sie jak żyć.
Jako dzieci czujemy się bezpiecznie, nie myślimy co będzie, co przyniesie następny dzień.
Mamy swoje radości i małe smutki.
Przychodzi czas, kiedy jak każdy owoc dojrzewamy, wtedy nadchodzi pierwsza miłość, rozstanie, rozczarowanie, brak zrozumienia dla siebie i innych.
Wtedy to pragniemy schować się w krainie marzeń wyobrażając sobie idealny świat, w którym nie ma miejsca na łzy, ból i zmartwienia.
Niestety mijający czas bezlitośnie prowadzi nas w krainę dorosłości,gdzie czy nam się podoba,
czy nie, sami zapisujemy białe, czyste kartki
własnej książki.
Spisujemy historie życia.
I czym ona jest?
Pięknym kwiatem rozchylającym swoje płatki ku słońcu.
Niebem, nad którym w chwilach szczęścia błyszczą barwy tęczy.
Gdy spadnie deszczyk, maleńki jak mżawka, lekko pobudzi nas do dalszego życia.
Lecz bywa tak, iż spadnie na niego grad, niszcząc to co tak pięknie zakwitło. Nikną barwy tęczy.
Zmęczeni tym co umiera pragniemy zmiany, prosimy o wiatr, który rozgoni ciemne chmury i odsłoni słońce, słońce nadziei.
Nasze serce choć zranione, wciąż jest gotowe przyjąć to co dobre.
Zbyt ostrożni, mniej ufni, ale wciąż szukający przystani, miejsca odpoczynku, szczęścia, wytchnienia, krainy marzeń, w której wszystko
musi się udać.
Choć nasze życie jest krótkie, jak dni bytu motyla, tęsknimy za każdą chwilą-chwilą radości, niezapomnianą, piękną jak róża pozbawiona
kolcy.
Lecz tak naprawdę to one sprawiając nam ból uszlachetniają naszą osobowość powodują, iż jesteśmy bardziej czuli na ludzkie cierpienie
i mniej skłonni do ranienia serc.
Patrząc w niebo, obserwując kłęby chmur podróżujących w przestworzach, pragniemy znaleźć się na obłoku.
Ten miękki, przyjemny, o cudnym kształcie kawałek nieba, niech nas zaniesie tam, gdzie wszystko będzie proste.
Lecz życie w niebie jest nie dla nas, więc zróbmy wszystko, by ziemia, była krainą radości, miłości i zrozumienia.
Zatrzymajmy sie na chwilę, nie biegnijmy zbyt szybko, by to co wzniosłe, cudowne i wieczne nas nie ominęło.
Nie zwiędnijmy niczym kwiat, nie wiedząc, iż tym co naprawde się liczy jest bratnia dusza, która pomoże nam żyć.

autor

kesja55

Dodano: 2009-07-21 13:53:18

Ten wiersz przeczytano 1455 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie