Przeklęci

Pójdź w me ramiona, Błękitów Wygnańcze!
Opatrzę Twe skrzydła, co w locie spalone.
Nie chowaj swych źrenic, popatrz w moja stronę-
Tu wzgardy nie znajdziesz, piękny Lucyferze.

Na cóż Ci Niebiosy, boskich komnat lśnienie?
Czemu kryjesz głowę w czarnej pelerynie?
Chwyćmy się za dłonie, wzrok podnieśmy dumnie,
Krocząc w złotym nimbie- Infernalnej Łunie.

Oboje skrzywdzeni przez lud i anioły,
Zagubieni w Pustki ciemnym oceanie
Odnajdziemy razem Nasze powołanie,
Kres zadamy wreszcie samotnej niedoli.

Powstań, o Upadły! Za czym tęsknić nie ma.
Nowe światło w lampie rozbłyska płomieniem-
W jego nocnym blasku umiera sumienie,
Serca się kierują Mrocznym Drogowskazem.

autor

Tristia

Dodano: 2007-05-13 12:13:21

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie