Przemiana poety

Notował poeta splątane słowa,
wysiłek w tym jego, to może połowa.
Tworzył poezję wybitnie schludną,
serca miał jednak jak wyspę bezludną.

Emocje zgaszone, bez poczucia winy,
teksty tworzone jak z zimnej maszyny.
Byle ich dużo, i techniczny wzór,
okrążał go zgubnie jak z betonu mur.

Chciał, by się każdy tekstami wzruszył,
wszystkie opory na sztukę kruszył.
By mieli je wszyscy, dokładnie w pamięci,
wybitną twórczością zostali muśnięci.

Pisał więc dużo, poświęcał czas cały,
wszystko zacięcie robił dla chwały.
Czytał więc posty i pochwały zbierał,
kariery charakter mu się udzielał.

Spełnione miał ego, lecz tylko na chwilę.
Potrzeby z drobiny wyrosły na milę.
Nasycał się próżno, szukając pociechy,
na zgubę szukając w pisaniu uciechy.

Przeczytał raz kiedyś, wiersz mało znany,
przez jemu podobnych nawet rugany.
Z morałem jednak, co mu zbroję skruszył,
wkradł się przez serce i prawdziwe wzruszył.

Poczuł w końcu, emocji brzmienie,
na wyspie bezludnej, wręcz wybawienie.
Próbował formować doznanie w poezji,
prawdziwej wreszcie od pustej herezji.

Czuł, jakby świeżość za jego murem,
lekkość i radość, pod starym piórem.
Z odległej twórczości pozostał już gruz,
gdy tworzy jedynie natchniony od muz.


2020.02.09

autor

tandlife

Napisany: 2021-02-09 Dodano: 2021-02-09 21:51:04

Ten wiersz przeczytano 794 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie