Przemijająca łąka
kwitnąca wiosną
porzucona zieleń
drży w słońcu
pod niebem wiatrem goni
kwiatami dostrojona
deszczem płacząc
nocą zasypia
rosą o świcie budzi
słabe nadzieje
mgłą delikatnie pokrywa
najbardziej ukryte
urazy okrywa
smutkiem
łąka tak wspaniała
zamiera
autor
elka
Dodano: 2015-08-24 11:49:55
Ten wiersz przeczytano 926 razy
Oddanych głosów: 25
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (22)
Nic nie trwa wiecznie, dobrze, że przyroda radzi sobie
ze zmianami, jej ciągle zmieniająca się szata jest
przebogata. Ładny wiersz. Pozdrawiam :)
Zapachniało
Zasnie na zime, by wiosna, znow
wzrosnac,kwiatem.
Pozdrawiam.
Pachnie ta Twoja łąka.Pozdrawiam:)
Dobre Mini ...
+ Pozdrawiam (:-)}
coś z niej ocaleje
"Łąka" - Człowiek i jego ziemski żywot...
Zatrzymująca i wspaniale zobrazowana refleksja - mimo,
że bardzo smutna ale z nadzieją, bo tak jak natura -
Człowiek również się odradza, pięknie i nietuzinkowo
Moc serdeczności Eluniu
Ta łąka, niczym człowiek,
ale ona znów się odrodzi,
to zamieranie nie jest na szczęście na zawsze.
Pozdrawiam serdecznie:)
Przemija też lato
Smutno
bardzo sugestywny i wymowny obraz zanikającej zieleni
łąki - dwa wymiary - ciekawe metafory
pozdrawiam
Zamiera cała zieleń. Pozdrawiam Elu:-)
ładny z jesienną melancholią - przemijanie;-)
pozdrawiam:-)
ladnie, elka :)
Ładna melancholia:) pozdrawiam