Przemijanie romantyka

Przyjdź do mnie,
Podaj mi rękę,
Póki mamy czas…

Przyjdź do mnie,
Usiądź koło mnie,
Póki mamy czas…

Przyjdź do mnie,
Przytul do siebie,
Póki mamy czas…

Przyjdź do mnie,
Spoczniemy na trawie,
Póki mamy czas…

Przyjdź do mnie,
Popatrzymy w gwiazdy,
Póki mamy czas…

Przyjdź do mnie,
Dotknij ustami ust moich,
Póki mamy czas…

Przyjdź do mnie,
Powiedz, że kochasz,
Póki mamy czas…

Godzina, dzień, miesiąc, rok, życie…
Pozwól mi Stwórco Wszechrzeczy łaską bożą,
Gdy lśniący miecz doświadczeń w dłonie mi wsuną i na piersi złożą,
Ujrzeć w tym ostrzu nikły cień odchodzącego żywota,
Wiedzieć, że gdy kochałem, mówiłem kocham,
Gdy nienawidziłem, nienawidzę krzyczałem,
Wiele razy się śmiałem, wiele razy płakałem,
Ale nienawidziłem naprawdę i naprawdę kochałem.

Wiem, zapominam, że ten dzień nadejdzie,
Raz ostatni ujrzę jak słońce wzejdzie.
Popłynie wolno łódka w stronę wodospadu otchłani,
W łodzi ja i miecz doświadczeń niezapominajkami usłani.
Dlaczego mam wtedy żałować utraconych lat?
Niech będą dusza i umysł spokojne, niech nie burzą fal.
Dlatego, gdy Cię dziś spotkam, może ostatni raz,
Szepnę, że kocham wpatrzony w Twą twarz,
Zrobię to, zrobię, póki jeszcze mam czas…

autor

Patrycjusz_Last Patriot

Napisany: 2007-10-07 Dodano: 2007-10-07 21:32:58

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie