Przemyślenia na grobie Ojca

Zapalam na twoim grobie mały znicz,
I tam myślę „Czemu nie możesz ze mną być??”
Ten płomień przypomina mi ciebie.
Łzy lecą ,nie potrafię powstrzymać samej siebie,
Przed strachem ,lekiem ,bólem i żalem,
Gdy patrzę na grób i pisze „Amen”.
Niby tylko jednej osoby zabrakło,
Ale najważniejszej jaką pod uwagę me serce brało.
W wierszach swoje smutki zatapiam,
A Bogu wciąż tylko powiadam:
„Spraw by me życie się odmieniło
By Tatusia na ziemię przywróciło”.
Takie oto przemyślenia ku pomnika drodze twojej,
Gdy w zimnie stoję i budzą się refleksje w duszy mojej.
I znów zerkam na znicz jak pali się ,
Wylewam łzy ,bo kocham cię .
Dlaczego to twój grób i twoje zwłoki,
Czemu na świecie są niesprawiedliwe wyroki?
Gdyby tak było byś żył
I moim aniołkiem na ziemi był.

Pisane ,gdy byłam u taty na grobie.. 4 miesiące przed 13nasta rocznicą śmierci..:( [*]

autor

sandi90

Napisany: 2005-12-29 Dodano: 2006-09-15 20:30:43

Ten wiersz przeczytano 1335 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie