Przenikanie

Pochwaliłem niebo przed zachodem słońca,
myśląc, że nie zdoła niczym mnie zaskoczyć,
a dostrzegłem gwiazdę pośród ciemnej nocy,
by się stała tchnieniem dla duchowych doznań.

Oślepiony blaskiem wschodzącego piękna,
wpadłem przyciągany w konstelację – Ryby;
żeby nie przypadek, pewnie nadal śniłbym
o tej, która wspólną drogę nam rozświetla.

Ciemność już niestraszna, zmierza ku świtaniu,
gdy jak cichy złodziej kradnę cząstki ciebie,
by poskładać całość – choć nie jestem pewien,
czy też nie zagaśniesz, zanim księżyc wstanie.

Dźwigam spory bagaż nocnych oczekiwań,
z trwogą wypatrując pierwszych oznak brzasku,
by nie przyćmił uczuć – znów nie mogąc zasnąć,
zgłębiam tajemnicę, którą w sobie skrywasz.

Czuję przenikanie jakże różnych światów,
zagubionych w próżni między codziennością
a chwilami szczęścia – w przestrzeń się unoszą,
by zbudować pałac na marzeniach z piasku.

autor

abandon

Napisany: 2018-11-14 Dodano: 2018-11-14 09:13:32

Ten wiersz przeczytano 2540 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie