Przestrzeń
Kiedy stałaś w przebudzeniu dewastacji
Kiedy czekałaś na krawędzi nieznanego
Z opadającym kataklizmem, w duszy płacząc:
uratuj mnie teraz
Byłaś tam, niemożliwe samotna.
Czy czujesz się zimna i zagubiona w
desperacji?
Budujesz nadzieje na wszystkich porażkach
jakie znasz
Pamiętaj cały smutek i frustrację
I pozwól temu odejść
autor
setoku
Dodano: 2011-03-13 21:36:53
Ten wiersz przeczytano 552 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Samotność i tragizm w tym wierszu przebija, ale
zakończenie daje nadzieję, jeśli pozwolisz tym emocjom
odejść może znajdziesz szczęście? Tego życzę :)
Nie tylko pozwolić odejść, wręcz przepędzić. Ciepło
pozdrawiam
Pozwolić odejść dobrze napisane .
tragizm i dramat...i pozwól temu odejść...i to jest
właśnie sedno...pozdrawiam