Przeszłość niczym bumerang ...

Czasami przeszłość dopada nas nawet
wbrew naszej woli.
Tak było i tym razem. Miłość do niego była czymś
cudownym, lecz tym boleśniejsze były rozczarowania,
jakie potrafił jej sprawić.

Doświadczyła goryczy i żalu, bólu i utraty.

Jesień, tamtego roku wyraźnie zwiastowała
swoje nadejście. Poranki i chłodne wieczory,
nie umiały ukryć nadchodzącej kolejnej pory roku,
gdy ich serca zabiły wspólnym rytmem.

Zaczęło się od nieśpiesznych spacerów po parku.
Chodzili alejkami z przyjemnością oddychając
świeżym, rześkim powietrzem przesyconym
zapachem liści, przekwitłych kwiatów i ziół.

Któregoś dnia, gdy jak zwykle trzymała go pod rękę,
uwodzicielski komfort jego objęć.
Doznanie było cudowne i prowokacyjne.

Uniosła głowę z jego ramienia i odszukała jego usta.
Wspaniale całował i pachniał winogronami.
Czuła, że nie może się nim nasycić, a on
uśmiechał się do niej leniwie, w oczach błyskały
wesołe iskierki.

Czułe spojrzenia i miękki głos powodowały,
że zalała ją fala ciepła. Serce drżało, niczym
rozkołysane łodyżki polnego maku.

Zapanowała aura zmysłowej obietnicy,
wibrując między nimi dwojga. Musiała w głębi
serca przyznać, że pragnie nie tylko słuchać jego głosu,
lecz także znaleźć się w jego objęciach.

Pragnienie wprost było rozpaczliwe,
nie wierzyła jednak, że ono przyniesie jej szczęście.
Dotychczas miłość w jej życiu nie kończyła się dobrze,
pomimo tego…a może teraz…
Tessa50

Namiętność to choroba. To ciemność.
Stajesz się zazdrosny o wszystko.
I nie ma jasności ani harmonii –
George Simenon.

autor

Tessa50

Napisany: 2020-10-07 Dodano: 2020-10-07 16:59:04

Ten wiersz przeczytano 1116 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie