***przez labirynty paproci

przez labirynty paproci
chwile zaniemówiły
przesycone mgłą ziemi

echo nawołuje kroki wplątane w drzew korzenie
górskie potoki rozwianych włosów

doliny śledzone zwierciadłami cienia
nici pradawnej natury w oczekiwaniu

leśna dziecina biegła złem nieskalana
w jej sercu wykwitła nadzieja

pod naporem dusznego mroku drży głusza
czerwienią napływają zarosłe oczęta

ziarna zmysłów rozpylone o kamienne granie
tarcza jasności w pył rozproszona

krew wsiąka w melodię skażonej wody
wolno zataczając koła w rytmie leśnego zegara

ostatni kwiat marnością milczenia skał
żywe trupy wśród zaspanych bram

W ciemności zgasł ostatni płomień nadziei . . .

autor

Aranel

Napisany: 2007-04-10 Dodano: 2007-06-14 14:07:54

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie